“Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον. Αν υπάρχει μια κόλαση είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δυο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να μην βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε να μάθουμε και να αναγνωρίσουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο”        

(Ίταλο Καλβίνο, Αόρατες Πόλεις)

          Μια συζήτηση για την ψυχιατρική στον καιρό της κρίσης… Με θεματολογία που όσο και να αφορούσε  το σήμερα και τις υπάρχουσες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, μοιραία στράφηκε στο χθες, στην ιστορική εξέλιξη της αποτυχίας αυτού που ονομάστηκε ψυχιατρική μεταρρύθμιση, στις ιστορίες των ανθρώπων που ήταν άμεσα συνδεδεμένες με την αποτυχία αυτή. Άτομα με ψυχιατρική εμπειρία και οι συλλογικότητες τους, λειτουργοί ψυχικής υγείας  στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, άνθρωποι που οργίζονται ή ανησυχούν για την προοδευτική απαξίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών ψυχικής υγείας και όχι μόνο, συγκεντρώθηκαν στις 28 Φεβρουαρίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Οι θέσεις, τα βιώματα, οι προτάσεις που ξετυλίχθηκαν ανέδειξαν τον προβληματισμό, την αγωνία και την αγανάκτηση ανθρώπων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνάντησαν τους ψυχιατρικούς θεσμούς ή έμαθαν για αυτούς μέσα από τις αφηγήσεις άλλων. Γιατί από την χρεωκοπημένη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ιστορία του ‘Ψυχαργώς’ έως την ιστορία της βίας και του εγκλεισμού στο ψυχιατρείο η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται όλο και πιο πολύ από τις επιταγές τις κανονικότητας, με ένα κράτος διεφθαρμένο που αβαντάρει τον κάθε τυχοδιώκτη έμπορο της ψυχικής υγείας και έναν ψυχιατρικό θεσμό που δεν υπήρξε ποτέ φορέας εναλλακτικών θέσεων και προτάσεων (τουλάχιστον στην Ελλάδα) η αποασυλοποίηση κατάντησε κενό γράμμα και οι εξαγγελίες περί μεταρρύθμισης μια φάρσα. Η κόλαση της Λέρου είναι ακόμα εδώ. Όχι μόνο για τα παιδιά στο  ΚΕΠΕΠ Λεχαινών αλλά και  για νοσηλευόμενους σε ψυχιατρεία και σε κλινικές γενικών νοσοκομείων, για ενοίκους δομών ψυχοκοινωνικής «αποκατάστασης», για ανθρώπους που η διάγνωση συνοδεύεται από πολλά φάρμακα

Και φυσικά σε μία κουβέντα δεν είναι δυνατόν να καλυφτεί όλο το φάσμα των προβλημάτων και των προβληματισμών. Για το λόγο αυτό και συμφωνήθηκε  νέα συνάντηση προκειμένου να συνεχιστεί ο διάλογος που ξεκίνησε και να καταγραφούν πιο συγκεκριμένες προτάσεις. Οι δύο βασικοί άξονες που ανεδείχθηκαν στην συζήτηση ήταν:

        - Ψυχιατρική καταστολή και καταπάτηση δικαιωμάτων

     - Πολιτικές στο χώρο της ψυχικής υγείας   

Σε κάθε περίπτωση, όπως αναφέρεται και στο αρχικό κάλεσμα, στόχος είναι μέσα από ποικίλες συναντήσεις, συζητήσεις, ανταλλαγές, να διαμορφωθεί  ένα κίνημα για την ψυχική υγεία. Η ανάγκη μας παραμένει να συναντηθούμε να δώσουμε στις ιδέες μας και στη δράση μας χώρο και να αποκτήσουμε διάρκεια.

Για να μιλήσουμε για την κόλαση, για να δούμε τις εναλλακτικές μας απαντήσεις, για να αναζητήσουμε κοινούς δρόμους αντιμετώπισης…

Τετάρτη, 30 Μάρτη 2011, ώρα 18.00

στο

Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ελληνισμού της Διασποράς

Δεκελείας 122 & Ατταλείας

Νέα Φιλαδέλφεια

Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, Ομάδα Αυτοβοήθειας Αθήνας, Ομάδα Αυτοεκπροσώπησης μελών ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων, Δίκτυο ανθρώπων που ακούνε φωνές (Hearing Voices Network), Επιτροπή ‘χρηστών’, πρώην ‘χρηστών’ και επιζώντων της Ψυχιατρικής, ΚΟΙΣΠΕ Χανίων, Ομάδα Προαγωγής Αυτοβοήθειας ΚΨΥ Χανίων